Het is vandaag mijn ‘laatste dag’ in Chhapara en het is half twaalf. Morgen gaat om 5:30 uur de wekker, om 6:15 uur gaan we ontbijten en om 7:00 uur stappen we in de auto. Maaltijden voor morgenmiddag en -avond staan in de koelkast en morgenochtend
maak ik nog een ontbijt voor dinsdagmorgen klaar. Als dat goed blijft, is het mooi meegenomen; als het bederft, is er geen man over boord, want ik verwacht dinsdagmorgen om een uur of elf weer terug op ‘t Harde te zijn. Dan moet ik gauw boodschappen
doen voor een lunch en om 2:00 uur in Elburg zijn voor overleg over een expositie/poezie-evenement zaterdag. Ik heb er nog maar even niet over nagedacht wat er allemaal te wachten staat, maar het is niet mis!
Vanavond nog weer iets belachelijks meegemaakt.
Mijn gastheer (zie foto) maakt deel uit van een WhatsApp-groep hier in Chhapara. Iedereen die maar enigszins invloed heeft in de gemeenschap, is er lid van, niet alleen businesslui, maar ook ambtenaren, leraren, notabelen – noem maar op. Eens in de drie
maanden hebben ze een ‘social gathering’. Of ik mee ging. Al dat Hindi, al die mensen die met elkaar praten en niet weten waar ze het met jou over zullen hebben of de Engelse taal niet machtig zijn … laat ik maar thuis blijven.
“Vicky
gaat ook mee. Die kan je weer thuisbrengen met de auto als je het na een kwartier voor gezien wil houden.” Ik zou er duidelijk mijn gastheer mee plezieren. “Okee dan.”
Komen we aanrijden, barst het van de geparkeerde auto’s en
motoren. Wat is dit? Ruim honderdvijftig man (en vrouw) voor een podium waar iemand staat te zingen. Hard! Hard! Even later zal er een vrouw gaan blèren. Ik zeg tegen de dominee - ja, die was er ook; er waren meer kerkmensen –: “Blij
dat die niet in mijn keuken staat te zingen.”
Hartelijk welkom geheten door tientallen onbekende mensen, een lintje opgespeld – nu ben ik dus legaal aanwezig – en ik zit nog niet goed en wel of mijn naam wordt omgeroepen.
“Mr
Gosker from Holland, please come forward please.”
Ik kijk onbegrijpend naar mijn gastheer, maar die knikt me bemoedigend toe. Zijn broer leidt me de lange weg naar voor in de zaal (‘t Is een openluchtbijeenkomst, maar het heeft de vorm van
een zaal) - en voorin word ik opgevangen door een vriendelijke onbekende die me een prachtige bos bloemen in de hand drukt en die vast blijft houden, want de handdruk met de bloemen moet op de foto (geen mobieltje, maar een halve televisiecamera - niet overdrijven!).
“Cheese cheese”, dat was het. Terug naar je plaats en luisteren naar die ontzettend luide muziek. Ik heb er zo’n twintig minuten gezeten en ben toen weer met Vicky vertrokken . Wat een onbegrijpelijke gebeurtenis! De enigen die me kenden,
waren de kerkmensen en de kinderen die me een hand kwamen geven.
De bloemen - een prachtboeket van rode, paarse en roomblanke zijden bloemen met gouden biesjes - heb ik meteen aan de dames hier gegeven; dat past niet in mijn koffer en toen kwamen er
hier nog weer cadeaus: een donkergrijze pantalon van de school en een bijpassend blokjesoverhemd van het huis (van de dominee had ik vanmorgen al een gouden olifant gekregen en van een gemeentelid twee fijnschrijvers). Heeft iemand bijgehouden met hoeveel
broeken en overhemden ik straks thuis kom? Ik heb de eerstkomende jaren geen kleding nodig, hoogstens een paar schoenen.
Afscheid genomen in de kerk. Morgen van dit huisgezin. Hoe kan ik deze mensen ooit bedanken voor zoveel zorg, goedheid, aandacht
en gastvrijheid? Ik weet maar een manier: teken een of meer mandala’s – dat vinden ze echt mooi en zegt meer dan, ja, dan wat … wat koop je voor twee broers, hun echtgenotes, hun vier zonen, de moeder van de gastheer, zijn zus en de moeder
van zijn vrouw? Ik zou het niet weten. Mandala’s.