Ally is weg. Hij is vanmorgen vertrokken naar Nagpur vanwaar hij naar Mumbai , Londen en Schotland vliegt. Ik hoop maandag naar Jabalpur te reizen om vandaar naar Mumbai en Schiphol te vliegen. Ik wist dat Chhapara tussen Nagpur en Jabalpur in
lag, maar ik wist niet dat de afstanden zo groot waren, respectievelijk 160 en 110 km ver, omgerekend vier en drie uur rijden. Het voelt ineens stil in huis, al was Ally de laatste die lawaai maakte. Om tien uur vertrok hij. De huiskamer was vol met familieleden
en gemeenteleden die we hadden leren kennen. Samit, de dominee, was er ook en samen hebben we gebeden om een gezegende reis voor Ally en om een zegen over zijn leven. Mooi is dat. Er waren ook nog afscheidscadeautjes. Lastig is dat, maar goed bedoeld.
Gisterenmiddag kwamen vier meisjes uit klas tien mij ook cadeautjes brengen: een mooie sjaal, een hanger met bijpassende oorbellen, een gastendoekje. Dat moest allemaal uitgepakt en dan moeten ze weten: “Vindt u het mooi?” “Prachtig!”
En dan glunderen ze, want ze vinden het zelf zo mooi! En toen kwamen de jongens van klas negen ook met een cadeau: een paars overhemd. Dat was lachen, want ik had hen juist een dialoog aangeleerd over een man die een winkel binnenkomt en een overhemd wil aanschaffen:
“What colour would you like, Sir?” en “What size do you take?” Leuk! En vanmorgen stonden er opeens weer vier jochies op de stoep: een delegatie van klas acht met een ongelooflijk cadeau: een polshorloge in een brede band met
'koperen' dekseltje op het horloge waaruit een stoere motor is ‘gesneden’. Het klinkt misschien onbegrijpelijk, maar het is een ontzettend stoer geval met zelfs een kettinkje eraan. Het enige wat ontbreekt is een flinke tatoeage en laarzen. Maar
die gezichten! Ze hadden alle vier wel zo’n stoer macho-horloge willen hebben. Ze kwamen juist op het moment dat Ally weg zou rijden en er waren zo’n twaalf man om hem uit te zwaaien, dus ze zeiden: “Show! Show to everybody, Sir!”
En iedereen vond het prachtig!
Mijn dag is verder in alle rust verlopen. Ik heb vanmorgen geschreven aan mijn dagboek over ons bezoek aan de Taj Mahal en ik heb wat gelezen. Op school waren ze druk met de voorbereidingen voor aanstaande maandag,
Independence Day, dus lesgeven zou er sowieso niet van komen en om overal binnen te lopen en afscheid te nemen … brrr.
Een goed nieuws boodschapje: de gemeentereinigers die in staking waren, werken weer en het maakt toch verschil –
het straatje achter ons huis was aangeveegd en dat was te zien. Schoon wordt het niet: de koeien die er door kuieren, doen hun behoefte; de zwarte varkens die overal lopen te wroeten ‘drop their droppings’ en dan zijn er de straathonden die ook
niet in de goot gaan zitten. De mensen zelf zijn trouwens ongelooflijk slordig – verpakkingen en papiertjes worden achteloos weggeworpen en dat wordt dan door de hevige regens wel weer weggespoeld in een goot langs het huis, maar die raakt verstopt …
het is soort cirkel van vervuiling. Maar straatvegers zijn van harte welkom.
Nog even een foto van de Taj Mahal. Meer dan honderd foto’s en dan zit je nog te mieren over “Wat zal ik erbij doen?” De symmetrie wordt ietwat verstoord
door restauratie-werkzaamheden, maar het is wel het overbekende plaatje van India's wereldwonder. En je ziet goed dat de vier obelisken op de hoeken van het plein in geval van een aardbeving naar buiten toe vallen en niet bovenop het mausoleum. Koppie koppie.