Dus donderdagmorgen reden we met een uur vertraging om acht uur het station van Agra binnen. Vanuit de trein was al te zien dat Agra en omgeving rijker is dan het gebied waar wij vandaan komen: de huizen groter en minder bouwvallig, de stukken land
kleiner maar met intensievere landbouw. De stad bleek – anders dan voorspeld – voor Indiase begrippen schoon; dat mag ook wel met zoveel inkomsten van buitenlandse toeristen die allemaal de Taj Mahal moeten zien.
De Tai Mahal is een ivoorwit
marmeren grafmonument dat shah Jahan van 1632 tot 1653 liet bouwen voor (toen) 32 miljoen rupees ter nagedachtenis aan zijn favoriete vrouw Mumtaz Mahal. Bij haar dood in 1631 (bij de geboorte van haar veertiende kind) liet ze hem beloven dat hij een monument
zou bouwen voor haar en hij zou niet opnieuw trouwen (alleen zo kon ze er zeker van zijn dat haar kinderen zouden worden verzorgd). Hij hield zich aan beide geloften, maar toen hij plannen begon te maken om voor zichzelf een soortgelijk monument in zwart marmer
te gaan bouwen, zette de zoon zijn vader gevangen in Agra Fort – hij zag zijn hele erfenis al verdwijnen in onbetaalbare bouwwerken - omgerekend naar huidige waarden zou zo’n bouwwerk nog eens 827 miljoen dollar gaan kosten.
Het bouwwerk
is onvoorstelbaar mooi: vierkant en symmetrisch tot in de finesses. Het mag niet volmaakt symmetrtisch zijn - alleen Allah is volmaakt - dus bij de vier ingangen, om de deuren heen, zijn delen van de Koran gecalligrafeerd die uiteraard niet symmetrisch.zijn.
De calligrafie en bloemversieringen lijken geschilderd, maar dat is gezichtsbedrog: alle kleurvlakjes zijn evenzovele schijfjes edelsteen die in het witte marmer zijn ingelegd – het marmer moest daarvoor worden weggebijteld (het hier gebruikte marmer
is de hardste soort ter wereld) en de edelsteen geslepen in de juiste vorm en perfect vlak – als je er met je vinger overheengaat is geen reliëf te voelen. Er zijn bloemen bij die uit vier-en-zestig blaadjes zijn samengesteld: vierenzestig stukjes
jade, jasper, robijn of amethyst. Er zijn 28 verschillende edelstenen en half-edelstenen in verwerkt uit Afghanistan, China, Tibet, Shri Lanka en natuurlijk India zelf. Het is werkelijk niet te bevatten – 20,000 ambachtslieden werkten er 22 jaar aan:
12 jaar aan het mausoleum en 10 jaar aan de obelisken, tuinen, waterpartijen en rode gebouwen eromheen. Te gek voor woorden. De weelde en grenzenloze overdaad van een grafmonument!
Het Agra Fort was beter te begrijpen: een immens groot slot uit de vijftiende
eeuw, compleet met gracht (met krokodillen) en ophaalbrug, van rode steen met daarin verborgen een ‘klein’ wit marmeren paleis met een gedeelte dat sterk doet denken aan de Taj Mahal (zie foto). Het deel waar Shah Jahan de laatste acht jaar
van zijn leven moest slijten in gevangenschap met uitzicht op zijn geliefde Taj Mahal 2,5 km verderop, werd toegevoegd rond 1658.
We zagen de Taj Mahal, het Fort Agra, een werkplaats waar mannen bezig waren stukjes edelsteen in te leggen in wit of zwart
marmer, een werkplaats waar tapijten werden geknoopt (de razernij waarmee vingers door de verticaal gespannen draden gaan om honderden knoopjes op een rij te leggen terwijl je staat te kijken!) - wat een indrukwekkend vakmanschap, en een winkel waar
juwelen werden verkocht die gemaakt waren van de twee gesteenten die in Agra worden gevonden: de zwarte ster (met vier punten) en de paarse (met zes punten). Het was 844 kilometer rijden heen en een zelfde afstand terug, maar het was het waard.